Plani kishte vite që po bëhej, objektivi i një prej figurave më të famshme në botën arabe dhe një nga më të urryerit në Izrael.
Në 11 ditët përpara se të zbatohej, Izraeli kishte kryer një fushatë ushtarake të efikasitetit metronomik në Liban, çdo fazë e ekzekutuar me përpikëri dhe pa mëshirë, çdo goditje e dhënë pasi Hezbollahu ishte ende tronditëse nga ajo që i parapriu.
Por më pas, në muzg të së premtes, erdhi goditja më e rëndë nga të gjitha – një që mund të gjymtojë përgjithmonë Hezbollahun, të dobësojë ndikimin iranian dhe potencialisht madje të riformojë vetë Lindjen e Mesme. Shpërthimet e tyre duke bërë jehonë në të gjithë horizontin e Bejrutit, më shumë se 80 bomba të shkatërruara nga bunkerët pluhurosën jo vetëm katër ndërtesa të larta mbi tokë, por edhe kompleksin nëntokësor që strehonte selinë sekrete të Hezbollahut. Sabotimi i sinkronizuar i pajisjeve të komunikimit të Hezbollahut dhe atentateve të tjera në ditët e mëparshme kishte treguar se Izraelit nuk kishte inteligjencë të saktë për një lëvizje që kishte infiltruar qartë në të gjitha nivelet. Por kjo ishte në një shkallë tjetër. Nëse sulmet e mëparshme kishin shkëputur sistematikisht shumë nga zërat e lëvizjes së mbështetur nga Irani, ky sulm po godiste në qendër të saj. Izraeli jo vetëm e dinte vendndodhjen e bunkerit sekret të një njeriu që nuk ishte parë në publik për dy dekada, por ata e dinin se ku do të ishte Hassan Nasrallah dhe se ai do të takohej me disa nga komandantët e paktë të lartë që i kishin mbijetuar sulmeve të atentatit. të javëve të mëparshme. Në fakt, Izraeli e dinte prej muajsh, duke ndjekur çdo lëvizje të Nasrallahut derisa vendosi të godasë këtë javë pasi mësoi se udhëheqësi i Hezbollahut planifikoi të lëvizte në një vend të panjohur, sipas zyrtarëve izraelitë të cituar nga New York Times. Ndërsa planet u finalizuan, u vendos që operacioni të ndërmerrej ndërsa Benjamin Netanyahu, kryeministri izraelit, ishte në Nju Jork për t’iu drejtuar Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara – diçka që shefat ushtarakë të Izraelit besonin se mund ta bindte Nasrallah të ulte rojet e tij. Mashtrimi pati sukses. Ndërsa zoti Netanyahu iu drejtua shtypit në Nju Jork pas fjalimit të tij, një ndihmës i pëshpëriti në vesh dhe kryeministri izraelit u tërhoq për të dhënë komandën për të sulmuar. Për orë të tëra më pas asnjëra palë nuk e dinte fatin e Nasrallahut, por gradualisht, në mes të kaosit në Bejrutin jugor, kishte mjaft inteligjencë për të konfirmuar se ai ishte vërtet i vdekur – diçka që vetë Hezbollahu e pranoi me pahir disa orë më vonë. Duke e ëmbëlsuar triumfin për Izraelin, bomba nuk vrau vetëm Nasrallah. Një gjeneral nga Garda Revolucionare e Iranit ishte në mesin e të vdekurve, siç ishte edhe Ali Karaki, një komandant i lartë i Hezbollahut, i cili i mbijetoi një atentati të mëparshëm vetëm disa ditë më parë. Z. Netanyahu tha të shtunën se Izraeli kishte “larë hesapet” me vrasjen e Nasrallah. “Ne e zgjidhëm llogarinë me atë që ishte përgjegjës për vrasjen e izraelitëve të panumërt dhe shumë qytetarëve të vendeve të tjera, duke përfshirë qindra amerikanë dhe dhjetëra francezë”, tha ai, duke shtuar se Izraeli kishte arritur “atë që duket të jetë një pikë kthese historike”. në luftën kundër “armiqve” të saj.
Kryeministri izraelit pohoi gjithashtu se vdekja e Nasrallah do të ndihmonte në lehtësimin e kthimit të pengjeve izraelitë të mbajtur në Gaza.
“Sa më shumë (udhëheqësi i Hamasit, Jahja) Sinwar e sheh se Hezbollahu nuk do t’i vijë më në ndihmë, aq më të mëdha janë shanset për të kthyer robërit tanë,” tha ai, duke shtuar se Izraeli ishte “i vendosur të vazhdojë të godasë armiqtë tanë”.
Udhëheqja ushtarake e Izraelit gjithashtu e bëri të qartë të shtunën se ky nuk ishte fundi i atentateve, me komandantët e mbetur të Hezbollahut ende në horizontin e tyre.
“Ky nuk është fundi i kutisë sonë të veglave,” u tha gazetarëve gjenerallejtënant Herzi Halevi, gjenerali më i lartë i ushtrisë izraelite. “Ne kemi më shumë kapacitet në vijim. Kushdo që kërcënon shtetin e Izraelit, ne do të dimë se si t’i arrijmë.” Nëse ky ishte një moment triumfi i pashoqëruar për krijimin ushtarak të Izraelit dhe, kështu shpreson ai, një kalim drejt shpengimit të mundshëm politik për zotin Netanyahu, nuk ka dyshim se Hezbollahu ka vuajtur më të rëndë në një seri katastrofash.
Nasrallah mund të mos ishte përfshirë në operacionet e përditshme ushtarake të Hezbollahut, por ai ishte centrifuga rreth së cilës lëvizja rrotullohej. Për shumë njerëz në Lindjen e Mesme, ndoshta më shumë se çdo armik tjetër i Izraelit, ai ishte mishërimi i rezistencës ndaj shtetit hebre. Djali i një shitësi zarzavate, ai u ngjit në radhët e Hezbollahut derisa arriti në krye pasi Izraeli vrau paraardhësin e tij Abbas al-Musawi, një nga bashkëthemeluesit e lëvizjes, në një sulm me raketa në autokolonën e tij në vitin 1992. Nasrallah u tregua shumë më i aftë lider se Musawi, duke përdorur aftësitë e tij organizative dhe lidhjet e ngushta me Iranin për ta kthyer lëvizjen në një forcë të frikshme politike dhe ushtarake. Pasi kishte zhvilluar një luftë guerile që e bindi Izraelin të nis edhe pushtimi i tij në Libanin jugor në vitin 2000, ai shihej gjithnjë e më shumë si një hero nga shumë njerëz në Lindjen e Mesme. Ai e ndezi atë reputacion kur luftëtarët e tij luftuan me trupat pushtuese izraelite deri në një ndalesë të përgjakshme në kodrat e Libanit jugor në vitin 2006, një ngërç që ai me sukses, nëse në mënyrë të dyshimtë, e portretizoi si një fitore të madhe ushtarake për myslimanët e tjerë shiitë në Liban dhe më gjerë. Vdekja e Nasrallahut dhe trazirat e ditëve të fundit do të jenë shumë më të vështira. Edhe para vrasjes së Nasrallahut, një numër në rritje analistësh besonin se reputacioni i Hezbollahut si grupi më i fuqishëm i armatosur joshtetëror në botë po vyshket. Tani, me liderin e saj jashtë ekuacionit, ka shumë të ngjarë të përballet me një rënie të ngadaltë, por përfundimtare. Ndërsa reputacioni i tij dikur i frikshëm zvogëlohet, po ashtu tkurret edhe ai i Iranit, i cili krijoi, ushqeu, financoi, armatosi dhe trajnoi Hezbollahun. Aftësia e Iranit për të projektuar ndikim nëpër rajon me anë të milicive prokurë tani është në pikëpyetje. Pavarësisht paralajmërimit të Izraelit se kishte “hapur portat e ferrit kundër vetes”, Teherani duket se e ka braktisur Hezbollahun për t’u kujdesur për veten e tij, duke hedhur poshtë thirrjet e lëvizjes për t’i ardhur në shpëtim duke sulmuar drejtpërdrejt Izraelin.
“Vrasja e Nasrallahut do të shkaktojë dëme të pakthyeshme për Hezbollahun dhe nuk mendoj se do të jetë në gjendje të rikuperohet prej tij”, tha Lina Khatib, një bashkëpunëtore në Chatham House, instituti i mendimit për çështjet ndërkombëtare.
“Unë mendoj se ne po shohim një ndryshim historik në fuqinë e Hezbollahut dhe një ndryshim historik në trajektoren e ndikimit të Iranit në Lindjen e Mesme.”
